2011

Τι ακριβώς γιορτάζουμε στις 31 Δεκεμβρίου στις 12 τα μεσάνυχτα; Γιατί έχουμε δώσει τόση σημασία σ'αυτήν την αλλαγή;

Μάλλον είναι η ανάγκη να βάζουμε όρια. Σ'αυτήν την περίπτωση χρονικά. Να λέμε πως κάτι τελειώνει και κάτι άλλο αρχίζει την ίδια στιγμή. Να ξέρουμε πως ότι και να συμβαίνει θα υπάρξει αυτό το σύνορο να μας λυτρώσει από οτιδήποτε δεν μας αρέσει ή υποσυνείδητα θέλουμε να αλλάξουμε. Που τελικά στην ουσία είναι άλλο ένα παιχνίδι στο μυαλό μας. Γιατί τα περισσότερα πράγματα δεν αλλάζουν με μια αλλαγή στα ψηφία της χρονολογίας που σημειώνουμε.
Είναι και η ανάγκη για νοσταλγία προς αυτά που φεύγουν. Μια άσκηση αποχαιρετισμού προς τις στιγμές που αποτέλεσαν όλο αυτό το έτος, και μας άλλαξαν, άσχετα αν δεν μπορούμε να συνηδειτοποιήσουμε πως αν φύγαν δεν το κάναν αυτά τα μεσάνυχτα. Έχουν φύγει από πρίν.
Είναι και η ανάγκη για ελπίδα. Ελπίδα πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στην ζωή μας. Πως θα φαινόταν αυτή η αλλαγή αν ξέραμε πως κάποια απο τις στιγμές του έτους που θα' ρθει θα είναι η τελευταία μας; Θα γιορτάζαμε το ίδιο το βράδυ αυτό;
Μάλλον όμως είναι καλό που της δίνουμε τόσο κύρος, γιατί σε τελική ανάλυση, η ελπίδα είναι που μας προχωρά μπροστά, που μας κάνει να προσπαθούμε τουλάχιστον να αλλάξουμε αυτά που θέλουμε. Κι ας είναι μάταιη αυτή η προσπάθεια. Ευτυχώς που δεν το ξέρουμε εκ των προτέρων.
Στην υγεία της νοσταλγίας και της αλλαγής λοιπόν.

Καλή μας χρονιά.

Μπορεί να με έχεις διαβάσει ήδη.
Μπορεί και να με διαβάζεις ακρίβως αυτήν την στιγμή.
Μπορεί όταν με διαβάσεις, να 'χω πια χαθεί.
Μπορεί και να μην με διαβάσεις ποτέ.

Δεν έχει καμία σημασία. Όλοι ζούμε στον δικό μας κόσμο.
Όλοι πετάμε στον ίδιο ουρανό
Μες στο δικό μας μπαλόνι.

Και τώρα που σταμάτησα να πολεμάω
Αλλάζω.

Και τώρα που άρχισα να αγαπάω ανάποδα
Ξεμουδιάζω.

Για το δικό μου βάσανο, δική μου κι η ευθύνη.
Πάντα έτσι ήταν.
Εγώ εθελοτυφλούσα.

Μη με παρεξηγείς που βραχυκυκλώνω πολλές φορές.
Έτσι έχω μάθει να επιβιώνω.

Η σκέψη μου είναι μαζί σου αν την ακούς.
Κι αν όχι, σ' αγαπώ μες στο μπαλόνι μου.

Μαζί Ποτέ.

(α)κόμ(μ)α.

Πολλή λάσπη. Πολύ βρωμιά. Όλα ήταν τόσο πεντακάθαρα όταν δεν σκεφτόμουν τόσο.
Για να δούμε που θα με βγάλει αυτή τη φορά το Σχέδιο.
Δεν μπορείς να ολοκληρώσεις μια σκέψη αν δεν θυμάσαι από που ξεκίνησες. Οπότε συνεχίζεις να φλυαρείς μέχρι να νιώσεις κάτι.
Και λέω: Η σιωπή είναι λιγότερο σιωπή αν δεν την θυμάσαι; Υπάρχει αν δεν την θυμάσαι; Και τότε τι είναι αυτό που με τρώει; Κι αν η σιωπή ήταν αυταπάτη; Πολύ ερώτηση...
Και να πω και το άλλο: Τι παίζει επιτέλους μ’ αυτήν την Υπομονή; Πόσο αξία δηλαδή πρέπει να της δώσω ή να της αφαιρέσω για να πάψω να της ανοίγω όταν μου χτυπάει την πόρτα; Σκέτη απελπισία είναι. Τι σκατά; Που έχω καταχωνιάσει τον εγωισμό εκείνον που έχει βασανίσει τόσους στο παρελθόν μου;

Άρχισα να νιώθω μια πολύ δυνατή σχέση του «ακόμα» με το «κόμμα». Ίσως και η Υπομονή να έχει σχέση με την απόφαση. Όπως και η συγχώρεση δεν είναι συναίσθημα. Απόφαση είναι. Και τι να συγχωρέσω αν δεν μπορώ καν να βρω το γαμημένο το αμάρτημα. Είπες κάτι για προσπάθεια. Εγώ πρόσθεσα το «ύστατη» μπροστά μες στο μυαλό μου. Σε τι βάση;
Προσπάθεια στην ευθεία που μας ενώνει και όχι στο κοινό εμβαδό των κύκλων μας. Μάλλον αυτό εννοούσες και εγώ κατάλαβα λάθος. Πάλι έμπλεξα στην γεωμετρία. Το κάνω συχνά τώρα τελευταία. Σκέψου όμως πόσο απλό είναι:
Η ελάχιστη δυνατή απόσταση από τα κέντρα των κύκλων μας (με την δική σου λογική) θα είναι πάντα το άθροισμα του μήκους της ακτίνας μου με την δική σου (γιατί οι κύκλοι μας σε τρομάζει να τέμνονται).
Με το δικό μου σκεπτικό προσπάθεια είναι να έρθουν τα κέντρα ακόμα πιο κοντά ώστε να μεγαλώσει το κοινό εμβαδό. Αλλά συνεχίζουμε να μαλακιζόμαστε κι οι δυο χωρίς καμία αξιοπρεπή συζήτηση πάνω στο θέμα. Κουράζομαι να ζω σε δύο κόσμους. Ή θα γίνουν ένας κάποια στιγμή, ή ο ένας θα θαφτεί. Και ξέρουμε καλά ποιος. Ή εναλλακτικά μπορώ να αρχίσω τα ψυχοφάρμακα. Να γίνει λίγο πιο υποφερτή η διπλή πραγματικότητα που έχουμε κατασκευάσει.

Πολλή λάσπη ρε παιδάκι μου. Πολύ βρώμια. Θολούρα σκέτη και ασχήμια. Ασχήμια. Α-Σχήμα. Γαμώ την γεωμετρία μου.

Δίψα.

Ποτέ δεν προσπαθούσα αρκετά.

Και μου φαινόταν λογικό να μένει μια δίψα

στο τέλος των πραγμάτων.

Κάτι που παρέμενε να περίμενει πάντα να ικανοποιηθεί μέσα μου κι ας ήξερα πως θα έμενε πάντα απλή επιθυμία αφού το παιχνίδι είχε τελειώσει.


Κι είναι τώρα τελευταία που προσπαθώ να το αλλάξω.
Να προσπαθώ αρκετά για να μην παραμένει τίποτα μισό ή ανολοκλήρωτο.

Κι όμως πάλι αυτή η "δίψα" μένει.

Ίσως να 'χω θεματάκι με τον εαυτό μου.
Να αφήνω πάντα χωρίς να το καταλαβαίνω κάτι τόσο μικρό που να αφήνει λεκέ.
Για ενθύμιο;
Για τιμωρία;
Για υπενθύμιση;

Δεν μπορεί, θα υπάρχει ένας τρόπος να καθαρίσω το εσωτερικό βλέμμα.
Δεν μπορώ να τα δω καθαρά.

Πρέπει αρχικά να πάψω να το βλέπω σαν συμφορά και να προσπαθώ να γκρεμίσω.
Να αρχίσω να χτίζω πρέπει.

Όχι πάνω.

Δίπλα.

Και μετά να μετακομίσω.

Rootless Tree.

Αλήθεια, τι περίμενες?
Σε τι ακριβώς ακουμπούσες τις εύθραυστες ελπίδες σου?
Ποια ήταν η προοπτική στην όλη εικόνα που ζωγράφιζες?

Να μείνω εκεί για πάντα, έξω από την πόρτα σου και να χτυπάω?
(Μήπως και σε πετύχω σε καλή μέρα και μπω για λιγάκι?)

Ή μήπως προσπαθούσες να βρεις τον τρόπο να πατεντάρεις την πόρτα να μένει πάντα ξεκλείδωτη για μένα?
(Να μπαίνω όποτε γουστάρω χωρίς να χρειάζεται να σηκώνεσαι να μου ανοίγεις κάθε φορά?)

Γιατί το δεύτερο κλειδί δεν μου το 'δωσες ποτέ ,
κι απ'ότι κατάλαβα δεν είχες ποτέ σκοπό να μου το δώσεις.
Και ξέρω και το γιατί:
Ποτέ δεν σου το γύρισε πίσω ο τελευταίος συγκάτοικος.
Και πιο συγκεκριμένα,

Δεν το ζήτησες ποτέ πίσω.

Post Sign.

"Αφού σου το' πα
πως της αγάπης η ντόπα
είναι η πρώτη
φωτοβολίδες και κρότοι
το αίμα βράζει,
φιλιά που πέφτουν χαλάζι
δεν είναι η φρίκη.
Είναι η Ζωή που σου ανήκει."





Πάμε


Σιγά σιγά


Μη φρικάρεις


Αλλάζουμε





"Κοντεύουν ξημερώματα και παίρνεις εμένα
για να σου πω τι; πως είναι όλα χαμένα;
χίλιες φορές παραμύθια,
αφού την αλήθεια
την ξέρει και ένα παιδί."







---

Just like that.

and just like that,

I got lost in this dark waltz,

dancing only inside.

Alone.




.-

Alone Together.

-"Πεινώ."
-Φάε ένα μαλάκα.
-"Ε, έλα.Μαλάκα."
-Άμα βρω κανέναν θα'ρθω να στον φέρω.
-"Αχά.."

Σαββατόβραδο.

Σαββάτο βράδυ και γω μέσα. Χαμένος γι'άλλη μια φορά στο χείμαρο της σκέψης. Καινούρια μετάβαση, καινούριος τόπος, άλλος εαυτός πάλι. Αυτή τη φορά έχω σιωπηλή παρέα το κουτάβι που μόλις απόκτησα. Αναρωτιέμαι πόσα καταλαβαίνει. Όσα και να καταλαβαίνει πάντως δεν λέει κουβέντα. Βαριέμαι. Κουράστηκα. Βαριέμαι να γράφω, κουράστηκα να σκέφτομαι. Ο κόσμος μίκρινε από την ημέρα που μούδιασα. Πάλι καλά να λέω που νιώθω βαρεμάρα. Είναι ενα συναίσθημα κι αυτό. Δεν έχει μουδιάσει ο πυρήνας μου ευτυχώς. Και συνεχίζω να γράφω αν και βαριέμαι. Για να δουμε που θα με βγάλει. Το καλό είναι οτι δεν νιώθω αυτον τον ψυχαναγκασμό του "γράφω για να γιανω". Μπορώ να σταματήσω όποτε γουστάρω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι ούτε με αγχώνει πια το τι γράφω. Αναστάτωση καμία. "-Τώρα." "-Τρομάζω με την απάθεια μου. Δεν βρίσκω φλόγα. Κι αυτό το κομμάτι που ακούω νομίζω πως θα με αγχώσει. Σκέφτομαι να το αλλάξω." Δεν το κάνω. Άστο να ακούγεται. Μήπως και νιώσω. Δεν έχω εγκατασταθεί ακόμα. Σε κάποια άλλη φάση της ζωής μου παίζει να ήμουν με ηρεμιστικά για να την παλέψω. Τώρα ούτε καρφί. Και τι μπορεί να γίνει? Να μείνω κενός? Ας μείνω. Να μην έχω δικό μου σπίτι? Ας μην έχω. "Θα βρεις άλλο σπίτι, κι εκεί θα πληρώσεις φθηνότερα την διαμονή σου...". Σίγουρα θα βρω. Και σίγουρα θα την πλήρωσω φθηνότερα. Τέτοιος που έγινα.

Πο πο βαριέμαι. Βαριέμαι να βαριέμαι. Βαριέμαι που βαριέμαι να βαριέμαι. Κι από που βγαίνει το "βαριέμαι"? Από το βαράω-βαρώ ε? Είναι το παθητικό του. Μάλλον το σωστό ρήμα είναι το "πλήττω", γιατί αυτός που "πλήττει" σίγουρα δεν έχει καμία διάθεση να βαράει τον εαυτό του. Και το "πλήττω" από που βγαίνει? Ωχ. Βαρέθηκα. Θα το σκεφτώ ξανά οταν μεγαλώσω.

Πως κατάντησα έτσι ρηχός τώρα? Γιατί δεν έχω τίποτα να γράψω και γράφω μαλακίες? Που πήγε αυτή η δομή που πάντα είχα για οδηγό? Εθίστικα στα φιλτράκια μέντα. Έχουν πολύ έντονη γέυση αλλά δεν μπορώ πια να καπνίσω κανονικό τσιγάρο. Αναγουλιάζω. "Αναγουλιάζω". Ωραία λέξη κι αυτή. Επίσης είχα κανονίσει να βγω έξω σήμερα. Γιατί δεν βγήκα? Όλα αλλάζουν. Μάλλον κυνηγάω να συντόνιστώ μ'αυτή την αλλαγή. Από κει προέρχεται και το μούδιασμα. Όταν συγχρονιστώ θα λειτουργήσω και πάλι σωστά.

Προς το παρόν αυτά.
Βαρέθηκα. Ας κάνω ενα τσιγάρο. Ο Χοντρός κοιμάται σα βόδι.
Κουράστηκα. Δεν γράφω άλλο. Σκατά το σαββατόβραδο.